وضعیت اداره بیماران مشکوک به آرتریت چرکی بستری در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی قزوین ۸۷-۱۳۸۲

زمینه: آرتریت چرکی یکی از شایع ترین علل تخریب مفصلی است. هدف: مطالعه به منظور ارزیابی نحوه اداره آرتریت چرکی در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی گذشته نگر در سال 1388 بر روی پرونده تمام بیماران مبتلا به آرتریت، موجود در 3 بیمارستان آموزشی قزوین که در بخش های روماتولوژی، ارتوپدی و کودکان بستری بودند در مدت 5 سال (1382 تا 1387) انجام شد. سپس پرونده بیمارانی که جهت درمان آرتریت 3 روز یا بیش تر آنتی بیوتیک وریدی دریافت کرده بودند (174 مورد) جدا و اطلاعات در پرسش نامه ثبت شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از 174 بیمار مورد مطالعه % 5/57 مذکر و % 6/70 زیر 12 سال بودند. % 2/85 درگیری تک مفصلی داشتند. شایع ترین مفصل مبتلا در بالغین (%6/39) زانو و در افراد زیر 12 سال (%2/47) لگن بود. شایع ترین عامل مستعدکننده (%73) تروما و شایع ترین علامت بالینی هنگام مراجعه (%6/85) محدودیت حرکت بود. تنها 57 بیمار تحت آرتروسنتز قرار گرفتند که نتایج کشت مایع مفصل در 8 مورد مثبت بود. بررسی های ضروری همچون اسمیر، رنگآمیزی گرم و بررسی از نظر وجود کریستال در مایع مفصلی به میزان قابل قبول انجام نشده بود. رژیم آنتی بیوتیکی برای اکثر بیماران شامل یک آنتی بیوتیک ضد استافیلوکوک بود. % 6/54 بیماران در 4 ساعت اول ورود به بیمارستان و % 7/24 بیماران بیش از 2 هفته آنتی بیوتیک وریدی دریافت کرده بودند. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، باید مواردی همچون گرفتن شرح حال، انجام معاینه دقیق، مدت زمان مناسب تجویز آنتی بیوتیک و فرآیند تعیین نوع میکروارگانیسم عامل آرتریت چرکی (اسمیر و کشت مایع مفصل) بیشتر مورد توجه قرار گیرد و اقدام ضروری جهت اصلاح این فرایندها انجام شود.